زمان تقریبی مطالعه: 1 دقیقه
 

حصر موصوف بر صفت





حصر موصوف بر صفت به اختصاص موصوف به صفت معیّن و سلب سایر صفات از آن اطلاق می‌شود.


۱ - تعریف



حصر موصوف بر صفت، مقابل حصر صفت بر موصوف بوده و به این معنا است که موصوف از این صفت تجاوز نمی‌کند؛ یعنی موصوفِ این صفت است و موصوفِ برای صفت دیگری نیست، هر چند ممکن است این صفت برای موصوف دیگر هم ثابت باشد؛ مانند: «و ما محمد الاّ رسول» و «انّما انت منذر».
گاهی حصر موصوف بر صفت، به صورت مجاز و مبالغه است، مانند: «انما زید عالم او مصلح» که به رغم وجود صفات دیگری برای زید، متکلم مبالغه نموده و ادعا می‌کند که او هیچ صفتی غیر از «عالم و مصلح بودن» ندارد.
[۲] محمدی، علی، شرح اصول فقه، ج۱، ص۲۷۲.
[۳] فیض، علیرضا، مبادی فقه و اصول، ص۲۴۷.


۲ - پانویس


 
۱. خویی، ابوالقاسم، محاضرات فی اصول الفقه، ج۵، ص۱۴۱.    
۲. محمدی، علی، شرح اصول فقه، ج۱، ص۲۷۲.
۳. فیض، علیرضا، مبادی فقه و اصول، ص۲۴۷.


۳ - منبع



فرهنگ‌نامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، ص۴۲۴، برگرفته از مقاله «حصر موصوف بر صفت».    






آخرین نظرات
کلیه حقوق این تارنما متعلق به فرا دانشنامه ویکی بین است.