حصر موصوف بر صفتحصر موصوف بر صفت به اختصاص موصوف به صفت معیّن و سلب سایر صفات از آن اطلاق میشود. ۱ - تعریفحصر موصوف بر صفت، مقابل حصر صفت بر موصوف بوده و به این معنا است که موصوف از این صفت تجاوز نمیکند؛ یعنی موصوفِ این صفت است و موصوفِ برای صفت دیگری نیست، هر چند ممکن است این صفت برای موصوف دیگر هم ثابت باشد؛ مانند: «و ما محمد الاّ رسول» و «انّما انت منذر». گاهی حصر موصوف بر صفت، به صورت مجاز و مبالغه است، مانند: «انما زید عالم او مصلح» که به رغم وجود صفات دیگری برای زید، متکلم مبالغه نموده و ادعا میکند که او هیچ صفتی غیر از «عالم و مصلح بودن» ندارد. [۲]
محمدی، علی، شرح اصول فقه، ج۱، ص۲۷۲.
[۳]
فیض، علیرضا، مبادی فقه و اصول، ص۲۴۷.
۲ - پانویس
۳ - منبعفرهنگنامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، ص۴۲۴، برگرفته از مقاله «حصر موصوف بر صفت». |